NINA ANDRYCZ

Aktorka teatralna i filmowa

Ur. 11 listopada 1912 r. w Brześciu Litewskim.

W dniu wybuchu II wojny światowej miała 27 lat.

Pracowała jako kelnerka w „Kawiarni-Barze” w dawnym Teatrze Polskim. Od października 1940 roku, po zajęciu teatru przez Niemców, dostała posadę kelnerki w kawiarence Theater der Stadt Warschau. W marcu 1941 roku współpracujący z okupantem Igo Sym zaproponował Ninie Andrycz angaż filmie, jednak zamach na niego pozwolił aktorce uniknąć przyjęcia roli. Ostatnie lata wojny spędziła pracując jako kelnerka w kawiarni „U Aktorek”. 

Po 1945, fot. E. Hartwig, zbiory NAC

DOROBEK ARTYSTYCZNY

Aktorka Nina Andrycz wybrana na „królową mody” podczas balu, 1937, fot. NN, zbiory NAC

POWIĄZANIA Z KAWIARNIAMI

WSPOMNIENIA

– Pani dalsze kelnerowanie – zagrzmiał – to głupio wyniszczająca zabawa w polski patriotyzm. Szkoda urody i młodości. Niemcy wojnę wygrają i będą rządzić całą Europą. Proponuje więc, póki czas, engagement do jakiegoś no, powiedzmy, wiedeńskiego filmu. Daję pani trzy dni do namysłu i przypominam: Carpe diem!

Lecz po upływie trzech dni Igo Sym już nie żył. Zabiło go polskie podziemie. I przypisywano to jednemu z moich kolegów z baru. Nastąpiły błyskawiczne represje w naszym środowisku, aresztowania w dzień i w nocy[1].

 

[1]

                        [1] Nina Andrycz, Patrzę i wspominam. Nina Andrycz, Książka i Wiedza, Warszawa 2012.

 

Mój artystycznie nieistniejący dom, czyli Teatr Polski, otwiera „Café Bar” w palarni dla publiczności. I sprawdza się aktorskie przekleństwo: „Bodajbyś z tacą chodził!”. To paskudztwo obrywa mi ręce. Powieki puchną od dymu, nogi od stania. Przychodzą do nas Niemcy. Wciąż szczęśliwi, tylko u wielu ołowiane oczy. Ale jeden złotowłosy oficerek wygląda prawie jak Zygfryd z Nibelungów. Z uśmiechem pokazuje zebranym fotografie zburzonej Warszawy. Nie wytrzymuję: „Nie obawia się pan, że to przynosi nieszczęście?” – mówię doń po niemiecku. – „Nie, panienko, bo nie brałem w tym udziału. Przyszedłem na gotowe!”[2].

 

[2]

                        [2] Nina Andrycz, Patrzę i wspominam. Nina Andrycz, Książka i Wiedza, Warszawa 2012.

 

POWRÓT DO MENU