JERZY LESZCZYŃSKI

Aktor filmowy i teatralny

Ur. 6 lutego 1884 r. w Warszawie

W dniu wybuchu II wojny światowej miał 55 lat

Pracował jako kelner w kawiarniach „Café Bodo” i „U Aktorek”. Za namową Igo Syma podjął się reżyserii premierowego spektaklu w jawnym Teatrze Miasta Warszawy (Theater der Stadt Warschau). Decyzja ta spotkała się z ostrą krytyką środowiska aktorskiego i Tajnej Rady Teatralnej, w wyniku czego Jerzy Leszczyński zakończył współpracę z tymże teatrem. 

„Ładna historia” G.A. de Caillaveta, R. de Flersa i E. Reya, reż. W. Radulski, Teatr Polski, Warszawa 1929, fot. NN, zbiory NAC

DOROBEK ARTYSTYCZNY

Od lewej aktorzy: Bogusław Samborski, Jerzy Pichelski, Jerzy Leszczyński i Igo Sym, 1920–1939, fot. NN, zbiory NAC

POWIĄZANIA Z KAWIARNIAMI

WSPOMNIENIA

Jurek schludny, elegancki,

Pełen wdzięku i szarmancki,

Politycznie debatuje,

I z rozkoszą leniuchuje.

Zje, popije, pogra w karty,

Rok ma wciąż dwudziesty czwarty.

 

Jerzy Leszczyński, Z pamiętnika aktora, Czytelnik, Warszawa 1958.

 

Leszczyński, wytworny starszy pan, nie bardzo zaprzątał sobie głowę obsługą klientów, tym zajmowały się głównie panie.

Jerzy Leszczyński, Z pamiętnika aktora, Czytelnik, Warszawa 1958.

 

Minęły sierpniowe dni pełne patosu, nadziei i tragedii. Po kapitulacji powstania Leszczyński musi z żoną opuścić mieszkanie przy Smolnej 34, które zajmował od 1918 roku. Wszyscy go tu znali, cała lokalna „Warszawka”, kelnerzy, ekspedienci w sklepach, gazeciarze, dorożkarze, taksówkarze, dozorcy. Był mile widziany, witany i żegnany serdecznym uśmiechem. Wychodzi w garniturze i futrze, nie zabierając prawie nic więcej. W domu zostawia na zniszczenie wiele rodzinnych pamiątek. Wyprowadzono go jako zakładnika do gmachu Muzeum Narodowego. Stamtąd został wywieziony do obozu w Pruszkowie. Później przebywał w Kielcach, goszczony przez jakąś ziemiańską rodzinę, aż do końca działań wojennych.

Jerzy Leszczyński, Z pamiętnika aktora, Czytelnik, Warszawa 1958.

 

 

POWRÓT DO MENU