ELNA GISTEDT

To znowu niepokoiłam się z powodu orkiestry i solistów. Często odbywały się u mnie koncerty muzyki rozrywkowej. Piosenki, harmonia, pianino, skrzypce dostarczały publiczności rozrywki. Nieraz się zdarzało, że ktoś usiłował w rozrywkowy program przemycić zakazane melodie. Jakiś odważny muzyk zaczynał hymn narodowy Jeszcze Polska nie zginęła, by przejść potem w polkę czy oberka. Miałam wtedy duszę na ramieniu.

Elna Gistedt, Od operetki do tragedii, Czytelnik, Warszawa 1982.

Kiedy zjawiałam się w kawiarni, cały personel skupiał się przy mnie. Wszystko to byli moi przyjaciele i koledzy, mieliśmy wiele przeżyć wartych omówienia, a goście mogli zaczekać. Krystyno [Zelwerowiczowa], która byłaś w kawiarni maître d’hôtel, wiem, że patrzyłaś na mnie srogo, słusznie uważając, że przeze mnie goście wołają aż do ochrypnięcia, by ktoś im wreszcie podał rachunek. Ilekroć usiłowałaś odciągnąć kogoś z otaczających mnie, ze śmiechem opowiadających o wszystkim, co się wydarzyło od mojej ostatniej tu bytności, otrzymywałaś śpieszną nonszalancką odpowiedź: Tak, tak, już idę! A goście dalej czekali.

Elna Gistedt, Od operetki do tragedii, Czytelnik, Warszawa 1982.