Kawiarnia była zupełnie bezstylowa i nie lubiliśmy tam zostawać po naszych występach. Lokal był dość duży, z małą estradą, na której stał fortepian.

Jadwiga Gosławska, Okruchy wspomnień okupacyjnych, w: Ostatni romantyk sceny polskiej. Wspomnienia o Leonie Schillerze, wybór i oprac. J. Timoszewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1990.

W listopadzie 1940 r. [Leon] Schiller przygotował program artystyczny w kawiarni „Żak” przy ul. Marszałkowskiej. Siedzieliśmy obok przy stoliku. Schiller zasiadał do fortepianu i po kolei każde z nas wykonywało swoje „numery”. Schiller sam nie śpiewał – tylko akompaniował. Śpiewałam, a właściwie recytowałam piosenki dla mnie tak napisane (z jego tekstami i muzyką). Podobała się zwłaszcza Cukierenka. Wydaje mi się, że w „Żaku” robiliśmy trzy programy. Sądzę tak po moich tekstach.

Jadwiga Gosławska, Okruchy wspomnień okupacyjnych, w: Ostatni romantyk sceny polskiej. Wspomnienia o Leonie Schillerze, wybór i oprac. J. Timoszewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1990.

”Nowy Kurier Warszawski” – tzw. szmatławiec – usiłował, piórem swego recenzenta Zygmunta Kaweckiego, sugerować, że występy w „Żaku” oznaczają „powrót” [Leona] Schillera do pracy teatralnej. Notatka z 2 XII 1940 jest jedynym znanym tekstem o Schillerze w prasie jawnej. Wywołała ona konsternację Marii Dąbrowskiej, która nie znała uchwały podziemnego ZASP-u. Impreza zresztą była krótkotrwała, m.in. dlatego, że właściciel nalegał na Schillera, by do zespołu włączyć znanych aktorów-kolaboracjonistów.

Kalendarium, w: Ostatni romantyk sceny polskiej. Wspomnienia o Leonie Schillerze, wybór i oprac. J. Timoszewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1990.