LEON SCHILLER

Polski reżyser, krytyk i teoretyk teatralny, autor scenariuszy teatralnych i radiowych, kompozytor i pieśniarz

Ur. 14 marca 1887 r. w Krakowie

W dniu wybuchu II wojny światowej miał 52 lata

Mieszkał w wieżowcu Prudential na pl. Napoleona, obecnie pl. Powstańców Warszawy. Pracował w kilku kawiarniach, takich jak: „Sztuka”, „Boccaccio”, „Momus”, „Żak”, „Mon Café”, w których organizował występy artystyczne. Sam zasiadał do pianina, przy którym grał i śpiewał piosenki. W zimie 1940 r. zorganizował w kawiarni „Żak” znany program artystyczny Wesoła Kawa. W pierwszych miesiącach okupacji, za namową tworzącego się wtedy Podziemia, złożył wspólnie z Karolem Adwentowiczem i Stefanem Jaraczem prośbę o koncesję na prowadzenie teatru  ̶  nie otrzymał jednak odpowiedzi władz. W związku z zamachem na Igo Syma został aresztowany i zesłany do obozu Auschwitz, gdzie uczestniczył w organizacji jenieckiego życia teatralnego. Dzięki interwencji środowiska artystycznego i uruchomieniu wszystkich dostępnych kontaktów zwolniono go z obozu po kilku miesiącach. Po powrocie brał czynny udział w Tajnej Radzie Teatralnej. Zrezygnował z pracy kelnera i akompaniatora i zamieszkał w podwarszawskim Henrykowie, w którym pracował, pisał i reżyserował, m.in. Pastorałkę.

1931, fot. J. Binek, zbiory NAC

DOROBEK ARTYSTYCZNY

POWIĄZANIA Z KAWIARNIAMI

WSPOMNIENIA

Schiller pamięć muzyczną miał znakomitą. Wykonawcą był świetnym. Lubił otaczać się młodzieżą. Byliśmy młodzi i pod ogromnym urokiem jego osobowości, jego wiedzy i talentu.

Jadwiga Gosławska, Okruchy wspomnień okupacyjnych, w: Ostatni romantyk sceny polskiej. Wspomnienia o Leonie Schillerze, wybór i oprac. Jerzy Timoszewicz, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1990.

 

POWRÓT DO MENU