Stołówka ZASP

Na czele organizującego się ogniska aktorów polskich stanął były członek Zarządu Głównego ZASP [Bronisław Dardziński].

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.

Za sprawą [Bronisława] Dardzińskiego przeniesiono Ognisko do lokalu po firmie Stomil. Rada Główna Opiekuńcza [ZASP] przyznała zasiłek na remont lokalu według projektu architekta Romana Dziewulskiego i... Ognisko z kuchnią zostało otwarte na Wielkanoc.

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.

Damian [Dobiesław Damięcki] budził zaufanie i tym, że nigdy nic z darów nie brał dla siebie. Opiekował się Schroniskiem Aktorów Weteranów w Skolimowie. Do dziś zachowały mi się listy od staruszków z podziękowaniami za pomoc. Zdobywał te przydziały opału, dodatkowe racje żywności, odzieży, pamiętał o każdej prośbie, o każdej potrzebie. A że robił to odważnie i jawnie, był wciąż pod lupą okupanta.

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.

Nad całością prac czuwał [Zbigniew] Koczanowicz. On to podjął najcięższą funkcję aprowizatora, starając się o prowiant, który często sam dźwigał na własnych plecach. Damian [Dobiesław Damięcki], jako wiceprezes ZASP-u, przy bardzo uczciwym, szacownym, ale nieco konserwatywnym prezesie, Józefie Śliwickim, pisał listy, podania do rozmaitych instytucji, między innymi do Braci Pakulskich, Wedla, RGO oraz kolegów pracujących w kawiarniach, prosząc o zasiłki na fundusz żebraczy, na powstanie kuchni.

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.

Damian [Dobiesław Damięcki] dwoił się i troił, zajęty sprawami podziemnego ZASP-u i aktualnymi potrzebami aktorstwa. W sprawach „ZASP-owych” pomagał mu niejednokrotnie Henio [Henryk] Borowski, delegowany przez nasz związek. Henio, który walczył w powstaniu warszawskim i przetrwał tę całą nawałnicę, opowiadał mi, jak kiedyś, gdy siedzieli w piwnicy, czekając na akcję, podszedł do niego wylękniony, wynędzniały Lech Madaliński. Wcisnął mu całą garść papierosów i... wrócił na swoje miejsce. Od tego dnia Henio i Madała stali się serdecznymi przyjaciółmi.

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.

Po drodze wstąpiłem do Związku. Tak nazywano lokal przy ul. Poznańskiej, w którym mieściła się kuchnia koleżeńska zorganizowana przez grono członków ZASP-u z Bronisławem Dardzińskim na czele. Wydawano tam po niskich cenach, a często nawet i bezpłatnie, obiady dla aktorów przez cały okres okupacji. Nieraz chodziło się tam także po to, by spotkać poszukiwaną osobę.

Marian Wyrzykowski, Dzienniki 1938–1969, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1995.

Wreszcie odbyła się niezapomniana Wigilia na Miodowej. Nietrudno się było zorientować, na jakim wozie jedziemy. Na przystosowywanie się do nowych warunków nie było czasu ani możliwości.

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.

To tylko taka migawka, ale jakże znamienna i dla tego okresu, i dla naszego środowiska. Damian [Dobiesław Damięcki] wysiadywał portki w instytucjach charytatywnych, by zdobyć choćby najmniejszą zapomogę, przydział jakiejś budki z węglem, jakiegoś warsztaciku dla tych najsłabszych, najbezradniejszych, a nawet dla tych łamliwych, często obarczonych rodzinami. Wielu z nich zawdzięczało mu niezszargane współpracą z okupantem nazwisko – właśnie jemu – Damianowi.

Irena Górska-Damięcka, Wygrałam życie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.